De vraag of mijn kinderen mij inspireren tot het schrijven van prentenboekverhalen heeft me altijd mateloos geïrriteerd en kon ik altijd met een volmondig NEE beantwoorden tot nu. Want ja mijn nieuwste prentenboek Moet je zien! is wel geïnspireerd door mijn kleinste.
We waren een week in Parijs, en bezochten daar de begraafplaats Père-Lachaisse wat op loopafstand van het gehuizenruilde appartement lag. Mijn kleinste vond daar een mooie tak. Die tak ging mee door Parijs, museum en winkels in en uit. Mee naar het park en speeltuin voor het appartement. Mee naar bed. De tak was van alles. Zittend op een bankje in de speeltin zag ik een jongetje ook van haar leeftijd steentjes verzamelen en die bij een boom leggen en erbij praten net als mijn kleinste deed met haar tak. Hele verhalen werden er verzonnen. Tot op een dag we weer ergens liepen in Parijs en ik (haar moeder) per se een très petite kledingwinkeltje in moest. Ze wilden allemaal mee dus bleef de tak op mijn verzoek even buiten. Kleinste zette de tak voorzichtig achter de bank voor het winkeltje want stel je voor dat een ander kind hem mee zou nemen. In de speeltuin hadden er al twee jongetjes de tak geprobeerd af te pakken, ze was op haar hoede nu.
Bij het naar buiten gaan zagen wij dat er aan de overkant een bakkertje zat met opvallend grote meringues in de etalage. Dus daar liepen we even later snoepend mee verder door Parijs. De tak werd even door iedereen vergeten.
's-Avonds bij het naar bed gaan mistte ze de tak pas en werd er lang om gehuild. Zelfs nog toen we we al een tijd thuis waren kon ze ineens nog huilen om de verloren tak. Het idee dat de tak daar nog alleen stond of nog erger dat dat jongetje uit de speeltuin de tak had gevonden.
De andere kant van het verhaal waren de mensen overal, mijn pubers (en ook ik) starend op hun mobiel terwijl die kleintjes hele verhalen verzonnen. Die ik anders ook zou verzinnen bedacht ik, dat is nu Moet je zien! geworden. Het ligt vanaf deze week in de betere boekwinkel.
