Bijna dagelijks denk ik nog aan haar mijn oma Aaltje, deels komt dat door de fiets waar ik op rijd. Die fiets was van haar. Ze kreeg hem op haar 17e, en ik kreeg hem van haar toen ik 17 was en zij niet meer durfde te fietsen. De fiets is mijn hele leven overal mee naar toe verhuisd en zal meer dan 100 jaar oud zijn en fietst nog altijd beter dan welke andere fiets dan ook. Drie keer is er al geprobeerd om hem te stelen, maar ik vond hem alle drie keren ± 20 meter verder neergesmakt weer terug. Na het overlijden van mijn opa kreeg ik ook nog een naaikistje van mijn oma ze hield erg van borduren. Voor wie het verhaal kent waarom ik niet op de uitreiking van de zilveren penseel was drie keer raden waar die naald in de voet van mijn zoon vandaan kwam? (Voor wie dit verhaal niet kent het staat ergens op facebook.)
In 'Omdat ik je zo graag zie' heb ik op de laatste pagina een foto van oma Aaltje en mij aan de muur gehangen gewoon omdat dat kan omdat het mijn prentenboek is. En omdat mijn oma een bijzondere oma was.
Twee weken geleden (ruim 20 jaar na haar overlijden) kreeg ik nog een cadeautje van mijn oma, via mijn lieve nicht Ilse Praagman. Het zat in een blauw doosje ik heb er een foto van gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten