Kippenvel

Vanmorgen had ik mijn laatste schoolbezoek van 'mijn' kinderboekenweek die eerder een maand duurde dan een week. Als afsluiter werden er liedjes voor mij gezongen hoe fijn! Het was op de basisschool vlakbij van waar ooit mijn basisschool stond 't Kiemveld. Een ouder zou mij bijstaan deze ochtend, en zij bleek een bekende te zijn een zusje van een vriendinnetje van mij vroeger.
In de pauze vroeg ze me 'Hoor je nog wel eens iets van Lam?' Ik legde uit aan een collegaschrijver (die de bovenbouw voor zijn rekening nam en nu ook pauze hield) dat Lam mijn pleegbroer was. Lam was een bootvluchteling uit Vietnam en 8 jaar oud net als ik toen hij bij ons kwam wonen. Ik denk de laatste tijd vaak aan hem en krijg dan steeds kippenvel. Want wat ik me toen als kind niet realiseerde was wat hij allemaal had meegemaakt toen hij bij ons kwam wonen. Dat weet ik nu eigenlijk veel beter door al het nieuws over de vluchtelingen. Lam woonde 4 jaar bij ons. En in de tussentijd was zijn hele familie een voor een ook gevlucht. Ze kwamen overal en ergens anders aan. Zijn moeder kwam met hun jongste in de Filipijnen terecht. Na 4 jaar was het gezin weer bijna compleet in Amerika. En of Lam daar nu ook naar toe wilde komen? Hij wilde geloof ik niet echt meer weg uit ons dorp, hij was inmiddels de held van het hele dorp. Mijn vader bracht Lam natuurlijk toch terug naar zijn echte familie. Een beeld wat me is bijgebleven van die hereniging is dat Lam toen zo staand bij heel zijn familie ongeveer een kop groter was dan de rest. Zo goed was Nederland voor hem geweest. Kippenvel.