Kattenkwaad

Sinds dat 'Nog 100 nachtjes slapen' tot -prentenboek van het jaar 2013- is verkozen is er veel verandert. Zo heb ik bijv. behoorlijk moeten wennen aan het geven van lezingen. Oke ik deed dat natuurlijk al wel voor kinderen, maar een zaal met volwassenen is wel even wat anders. Ik begon in Goirle voor een zaal met 180 volwassenen veelal peuterleidsters. En gister had ik twee keer een wat kleinere groep. Het waren allebei erg leuke lezingen. De mensen vol lof over mijn boek en erg enthousiast. De eerste keer stond ik na afloop in het toilet toen een mevrouw mij aansprak ' Ik vind het een enig boek hoor, maar ik ben wel bang dat kinderen het na gaan doen' zei ze. Tja, zei ik verbouwereerd dat kan inderdaad. En gister toen ik vroeg of er nog vragen waren zei een bibliothecaresse het in de zaal 'Ik ben wel bang dat kinderen dat na gaan doen' wachtend op een antwoord. Iemand antwoordde haar met 'denk je dat ook bij Pippi Langkous of Floddertje?' Ik heb daar niet echt een goed antwoord op merk ik want ik wil ook aardig blijven. Maar zelf denk ik serieus wees blij als ze het nadoen. Laat die kinderen toch. Ik heb het even opgezocht maar gemiddeld kan een kind echt knippen met 5-6 jaar. In stof knippen vergt nog meer knipkunst en een hele goede schaar. De meeste kinderen hebben tegenwoordig een verantwoord plastic schaartje en een moeder die hen als ze thuis zijn nauwlettend in de gaten houd. Maar dan nog mocht het nou toch wel gebeuren is dat dan zo erg? Het kind had dan toch niet de bedoeling om een tafelkleed, jurk of laken te vernietigen, nee hij wilde ook een feestslinger maken ik zou daar zelf niet gauw boos om kunnen worden geloof ik. En wat is er mis met wat kattenkwaad? In mijn kindertijd haalde we voortdurend kattenkwaad uit, liepen we uren te dwalen door velden achter de koeien aan rennend of nog erger voor de koeien uit. Maakten we valkuilen voor de buurjongen sprongen we over sloten en gingen we belletje trekken. Niet alleen word al het kwaad uit kinderboeken gebannen (zie bijgaande links naar twee mooie artikelen hierover) ze mogen ook zelf niets meer kwaad doen lijkt het wel. En in mijn boek heeft Dorus het netjes gevraagd en vond de moeder het goed zeg ik er nog altijd bij.

Kathleen Vereecken heeft daar een mooi artikel over geschreven ; http://kathleenvereecken.wordpress.com/2012/11/10/sprookjes-zonder-tanden/
En Ted van Lieshout ook;
http://tedvanlieshout.wordpress.com/2012/11/09/toen-onze-mop/

De foto hierboven is er een van mij vroeger, ik vroeg mijn moeder niet om even het licht aan te doen. Ik zocht een stok, dan kon ik er zelf bij. Het is een beetje illustratief voor hoe mijn hoofdpersonen in mijn boeken in elkaar steken. Niet overal hulp bij vragen, maar ook zelf oplossingen bedenken en zelf gaan doen.