Zeldzame mensen

Schreef pas dit stukje op facebook.

Zag gister op het station een moeder die haar ik denk 12 jaar oude zoontje uitzwaaide. En vervolgens achter de trein aan begon te rennen zoals ze alleen in films doen, en zwaaiend en hartverscheurend nog zijn naam riep. En toen stil bleef staan, een beetje snikkend en een gebedje opzeggend naar de trein die al ver het station uit was. Zich van niemand bewust. Maar er voor zorgde dat het halve perron met tranen in de ogen klunzig stond te staan, zo van wat doe ik hier ik wil naar huis. Ineens hervatte de moeder zichzelf weer en liep ze naar haar man die licht gegeneerd in een hoekje stond te wachten.

Het bleef me maar bezig houden. Ik vertelde bovenstaand stukje thuis aan tafel onder het eten. En ze vroegen of die vrouw misschien geestelijk niet helemaal in orde was. Dacht dat serieus ook zelf toen ik het zag gebeuren want het was net alsof ze nog een klein kind was zo stond ze daar te snikken. Misschien was dat ook zo. Maar misschien was het wel een van die zeldzame mensen die zich totaal niets aantrok van de mensen om zich heen en nog als een kind in het leven stond. Zoiets leer je meestal wel af met ouder worden.

Kortom het bleef hangen en wurmen. En zoals dat gaat met dingen die je ziet gebeuren en beklijven en zich ergens in je hoofd nestelen of daar al geruime tijd stiekem zaten te broeien. Ze worden langzaam als een ketting aan elkaar gesmeed. En dan ineens voel ik de drang (net als de spin Sebastiaan) en weet ik er moet iets uit. Iedereen aan de kant ik moet NU schrijven. Ik had het pas weer en het ging over bovenstaand stukje. Weer een nieuw verhaal. Ben nu al benieuwd hoe het er uit zal gaan zien.