Kerk

Ik las vanochtend Anna van Praag's blog zie; http://www.annavanpraag.nl/2013/02/de-baas-van-de-katholieken/en moest daar zo om lachen. En denken aan vroeger.

Toen ik werd geboren woonde mijn ouders nog in Amsterdam daarna verhuisden ze resp. naar Opmeer en later naar 's-Hertogenbosch. Toen ik 6 was verhuisden we naar de poeldonksedijk in Den Dungen. Maar dat was nogal een overgang van de stad naar het dorp. Naar een heel klein dorp.
Het hele dorp was katholiek en mijn ouders (mijn vader gereformeerd moeder protestant) moesten allebei niets meer van welk geloof dan ook hebben door hun strenge opvoeding. Dus waren wij niks qua geloof. Gesprekjes met kinderen toen ik er net woonde gingen ongeveer zo.

Doe je niet mee met de communie? (ongelovige blik)
Nee.
Ben je dan niet katholiek?
Nee.
Maar wat ben je dan?
Niks, we geloven nergens in geloof ik.
Maar dat kan niet, dan ben je protestant.
Nee, dat zijn we ook niet. We zijn niet van een geloof.
Niet gedoopt of wat dan ook.

In de tweede klas (groep 4) ging de hele klas naar de kerk om te oefenen voor de communie. Maar ik was niet katholiek dus werd ik apart gezet naast mijn vriendje Mathieu die ook niks was.
We mochten nog wel mee in de rij voor de hostie. Vervolgens hadden alle kinderen de communie en kregen ze bergen cadeaus en hadden ze hun zondagse kleren aan. Stiekem was ik er vreselijk jaloers op, op dat geloof en de samenhorigheid. En heb ik mijn ouders nog wel eens gesmeekt om mij ook alsjeblieft te laten dopen want dat kon nog had ik gehoord.
Maar later zette die jaloezie zich om in iets anders. Ik kreeg er de pest aan. Rotkerk heb ik vaak gedacht. Deze herinnering is een hele bepalende geweest en ik denk er nog wel eens aan hoe Mathieu en ik samen op ons bankje zaten verwijderd van de rest.
De boodschap was duidelijk jullie horen er niet bij.