Nieuwe site

 

www.miljapraagman.com

Ik ben bezig met een nieuwe site, en had daar eigenlijk helemaal geen zin in. Maar in verhouding tot het programma golive waar ik eerst mijn site op maakte is het een verademing. Toen ik een nieuwe computer kocht bleek dat programma al weer verouderd. Ik moest dus veranderen, ook al wilde ik dat niet het moest. Nu merk ik wel dat het ook goed is omdat dit veel makkelijker werkt. En de site die ik gebruik is zelfs gratis. Alleen mijn naam verhuizen wil nog maar niet lukken. Xs4all doet daar heel lang over. En als ik bel sta ik zo weer een kwartier in de wacht om dan 10 keer doorverbonden te worden (plus alles 10 keer opnieuw uitleggen) naar degene die daar wel over gaat. De site rammelt nog wel en er moet nog van alles maar om niet gillend gek te worden doe ik het in stapjes.

Ik doe het lekker toch!

Hoera! Het boek is er. Na maanden van bedenken, schrijven, tekenen en fantaseren over hoe het eruit zal gaan zien, is het zo ver. Het is af, klaar om de wereld in te gaan. Een boek waar ik echt superblij mee ben. Boven het ledikantje van Charley hangt een poster met een tijger erop. Nog voor ze ook maar een woord kon praten, kon ze al grommen naar de tijger op de poster. En nog steeds als we een leeuw of tijger zien gaat ze hard en gevaarlijk grommen. Omstanders schrikken zich soms rot. En als we langs een paard in de wei fietsen gaat ze heel hard lachen zo van hihihiihihihi. Nu maar hopen dat ze ook snel 'Ik doe het lekker toch!' gaat zeggen...

Selected for The Blown cover!

Mijn schets geselecteerd as Runner-up #12 voor de wekelijkse Blown Cover contest, curated door The New Yorker's art director Francoise Mouly and TOON Books editor Nadja Spiegelman. Deze week was het thema Back to school. Hieronder het commentaar van Francoise Mouly.

 Back to School: Runner-up #12
By Milja Praagman
On Nadja’s first day of school, she hid between my legs like this long enough to survey the scene - then she was off, and it was impossible to get her attention as I left. This image is economical, yet it says a lot - even about the mom that you can’t see.

Karen Blixen

Een paar jaar geleden reden we in Denemarken richting het museum Louisiana toen ik in mijn ooghoek het huis van Karen Blixen zag, de schrijfster van Out of Africa.
Ik wilde er heel graag naar toe. Dit weekend reden we terug van Zweden naar Nederland en hebben we haar museum en landgoed bezocht. Het ligt schitterend aan de kust vlakbij het prachtige museum Louisiana. Eerder las ik al eens een artikel over die bloemen van Karen Blixen, ze maakte elke dag nieuwe boeketten voor in haar huis. En die waren echt beeldschoon. Vaak heel simpel en soms ook met wilde bloemen of onkruid. Zag zelfs een hele mooie met oude paardebloemen vol met zaad. In haar huis lag een boek over die boeketten en dat was eigenlijk ook deels het doel van mijn bezoek om zo'n boek te kopen. Voor de tekeninspiratie. En nu ben ik het gewoon vergeten te kopen in de winkel daar. Moet er dus nog een keer naar toe.

Opa en Oma's rode bank

Ik weet nog precies de weg naar Doorwerth wanneer we er bijna waren zag je de flat nog net een stukje boven de bomen uitkomen. Waar we parkeerden, aanbelden en met de lift, de lift! naar boven gingen. De deur stond al op een kier en binnen was er altijd zwarte bessenlimonade. Het interieur  zou ik nog helemaal kunnen uittekenen zo staat het in mijn geheugen gegrift en het veranderde in de tijd ook niks. Schuin in de kamer stond een roodfluwelen bank waar mijn vader ging zitten, even later ging liggen en niet heel veel later steevast in slaap viel. Nu zijn mijn opa en oma er al een hele tijd niet meer, maar die herinneringen zijn zo scherp dat ik nooit het gevoel heb dat ze er niet meer zijn. Het adres van mijn Opa staat nog steeds op een kaartje in mijn rolodex. Daar zitten meer kaartjes in van mensen die er niet meer zijn of die ik niet meer zie. Maar in mijn hoofd zie ik nog haarscherp hoe ik er op visite ging en er aan terugdenkend nog weer even plaats nam op de rode bank, waar ik nu wel even een dutje zou willen doen.