Een van de eerste dagen dat ik met de kinderen door Manhattan liep zag mijn kleinste een oudere vrouw in een portiek liggen. We zagen die dag heel veel. Veel indrukken dus. s'Avonds met het voorlezen, vroeg ze me weer naar die oma. Hoe kan dat, dat die oma daar slaapt mama? Was ze ziek? Waar is haar huis? Heel veel vragen. Ze bleef er maar bezorgd over. Al die gebouwen en al die stromen mensen maar een oma die slaapt op straat, hoe kon dat nou?
'Mijn oma heeft wel een huis' zei ze. 'De oma op straat had geen bloed, dus had ze geen au' zei ze. Maar ze keek er nog steeds wel bezorgd bij.
En toen wilde ze nog wel een verhaaltje voordat ze ging slapen.
In mijn geheugen staat een jongen gegrift die we die zelfde dag zagen hij stond met zijn rug naar de voordeur in een straat in Greenwich Village. Een mooie jongen met lang krullend haar maar hij stond er minutenlang voor de deur met zijn rug naar de voordeur net een wassen beeld. Hij deed me denken aan bovenstaande foto van Jeff Wall die ik pas in het Stedelijk Museum in Amsterdam zag. Het was precies zo'n jongen. Het zijn toch altijd weer de mensen die het meeste indruk maken daar kan geen wolkenkrabber tegenop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten