Pas op! tipje van de sluier

Vorig jaar aan zee met metershoge golven beukend op de kade schetste ik deze stier en wist dit wordt een nieuw boek met Dorus.
De stier is ook een jeugdherinnering al was dat dan geen stier maar een kudde koeien. Als kind woonde ik op een dijk met de naam de Poeldonksedijk met daarom heen weilanden. Achter die weilanden lag een meer dat serieus nog steeds 'het Gat' heet. We gingen in de zomer  heel vaak zwemmen bij het Gat en de rechtste weg naar het Gat was dwars door de weilanden. Dus wandelden wij (de kinderen) van de Poeldonksedijk met de luchtbedden onder de armen dwars door weilanden naar het Gat. Soms namen we nog een lange stok mee zodat we ook nog wat makkelijker slootje konden springen. Een keer op de terugweg stonden er flink wat koeien in de wei waar we door naar huis wilden lopen. En omlopen daar hadden we geen zin in. We besloten dwars door de wei te gaan. Toen de koeien dachten hé wat een interessant clubje kinderen laten we eens wat dichterbij kijken zetten wij het op een rennen en de koeien ook, achter ons aan.
Mijn kleine zusje verloor in de haast haar schoen, die bleef steken in een koeienvlaai. En niemand van ons durfde die schoen nog te gaan halen. Want die koeien die stonden daar nog allemaal vrolijk naar ons te kijken zo van; komen jullie nog eens spelen?

Pas op! tipje van de sluier

Begin september zal Pas op! verschijnen het tweede boek met Dorus in de hoofdrol.
Ik wilde al heel lang eens een verhaal maken over een kind die zich totaal niet bewust is van alle gevaren achter haar rug. Eigelijk al zolang als ik moeder ben want een van de vervelendste dingen van het moeder worden en zijn is de bezorgdheid die je er bij krijgt. Of ja het onzinnige alsmaar nadenken over alle rampen die je kind kunnen overkomen. Je hebt vaders en moeders die overal gevaar zien en je hebt er die denken ah dat loopt wel los. Ik zit ergens tussen in heb ik in alle jaren wel gemerkt. En vind mezelf dan nog soms zo'n vervelend mens als ik voor de 30ste keer weer roep; voorzichtig, pas op of kijk uit! Ze horen het ook niet meer omdat ik het te vaak roep dus het werkt toch niet.
Nou ja daarover heb ik dus een prentenboek gemaakt.
Het heet Pas op! en met mijn naam eronder lijkt het ook op; Pas op Milja Praagman! wat ik dan zelf wel weer erg grappig vind.

Sterke vakantieverhalen deel 2

Het leek ons heel slim om met de trein te gaan. De eerste keer namen we de trein naar Monte Carlo maar in de haast stapten we in de verkeerde trein. In de middag kwamen we uiteindelijk aan in Monte Carlo om er ook snel weer de trein terug richting camping te nemen. De tweede keer namen we de trein naar Cinque Terre waar bijna geen autowegen naar toe zijn maar dus wel een makkelijke treinverbinding. Eerst weer kaartjes kopen. Een erg chagerijnige kaartjesverkoper wierp zonder verder uitleg de kaartjes toe. De trein hadden we al gemist dus deden we het nu rustig aan. Heel tevreden zaten we in de trein helemaal blij dat we niet met de auto hoefde. Toen kwam er een conductrice met uitdrukkingsloos gezicht. Mijn man liet de kaartjes zien. En het duurde vrij lang tot we door hadden dat er iets net goed was want ze zei niets. Ze bleef alleen maar naar de kaartjes kijken en schudde daarop haar hoofd. Zo van dat heb ik weer van die sukkeltoeristen. Maar nog geen woord wat er dan mis was. Ze draaide de kaartjes om en bekeek ook nauwkeurig de achterkant. Nee schudde ze weer. Ze schreef er ook iets op. Het leek een klein toneelstukje. 'Stempeli' zei ze toen met schuddend hoofd. 'Stempeli, stempeli'. We waren zo begrepen we uiteindelijk vergeten onze kaartjes af te stempelen. Ik excuseerde me bij de conductrice, excusi zijn we vergeten probeerde ik nog. En hoe meer ik excuses maakt hoe soort van bozer ze werd op een godfather-achtige manier. Ze had het nu ineens over politie? Politie huh? Onze kaartjes kregen we niet meer terug, ja we konden haar nu betalen of ze ging nu de politie halen en daarop liep ze weg. Eh wat nu?
Inmiddels waren we ook op de plaats van bestemming zag ik. En 4 maal enkele reis was nog altijd veel goedkoper dan die vaag gemompelde 50,- euro van onze godfather-conductrice. Dus stapten we maar snel uit.

Sterke vakantieverhalen deel 1

Het allersterkste verhaal van onze vakantie was wel dat van de inktvis die een een octopus bleek te zijn. Als verassing hadden we voor de kinderen een echte duikbril met snorkel meegenomen. De eerste keer dat ze er mee in zee gingen zwemmen was erg grappig. Kwam er zo'n drijfnat hoofd uit het water met duikbril nog op 'Ik zie allemaal vissen, heel veel vissen!' En plons dan weer onder water. En vechten om de duikbril. Nu wilden ze ook een netje want die vissen kon je gewoon aanraken en dus ook heel makkelijk vangen, was de theorie.
Wij naar het dorp om een netje te kopen. Ik heb alleen nog nog maar 'piccolo' netjes zei de verkoper 'catastrofe' riep hij daarbij en gebaarde wild met zijn armen we begrepen vast iets niet want hij bleef maar roepen dat het een catastrofe was dat hij alleen de piccolo netjes had. Ik vond die piccolo wel een fijn maatje want daar kon ook niet iets heel groots in, was mijn theorie.
Even later lagen ze weer in zee met duikbril op en netje in de hand. Man en ik glimlachte nog tevreden om die kinders die dachten dat ze even iets gingen vangen...
Welgeteld een uur later sprongen ze uit het water met in het visnetje een enorm watermonster dat we inktvis noemde, maar een octopus was. Een hele grote die als maar zijn acht armen uit het netje zwierde, zo van ik wil er uit! Na drie ontsnappingspogingen lukte het de octopus weer de zee in te duiken. Waar ik erg blij om was. Mijn kinderen waren vooral teleurgesteld dat ik hem niet a la minute de pan in had geslingerd.