Het leek ons heel slim om met de trein te gaan. De eerste keer namen we de trein naar Monte Carlo maar in de haast stapten we in de verkeerde trein. In de middag kwamen we uiteindelijk aan in Monte Carlo om er ook snel weer de trein terug richting camping te nemen. De tweede keer namen we de trein naar Cinque Terre waar bijna geen autowegen naar toe zijn maar dus wel een makkelijke treinverbinding. Eerst weer kaartjes kopen. Een erg chagerijnige kaartjesverkoper wierp zonder verder uitleg de kaartjes toe. De trein hadden we al gemist dus deden we het nu rustig aan. Heel tevreden zaten we in de trein helemaal blij dat we niet met de auto hoefde. Toen kwam er een conductrice met uitdrukkingsloos gezicht. Mijn man liet de kaartjes zien. En het duurde vrij lang tot we door hadden dat er iets net goed was want ze zei niets. Ze bleef alleen maar naar de kaartjes kijken en schudde daarop haar hoofd. Zo van dat heb ik weer van die sukkeltoeristen. Maar nog geen woord wat er dan mis was. Ze draaide de kaartjes om en bekeek ook nauwkeurig de achterkant. Nee schudde ze weer. Ze schreef er ook iets op. Het leek een klein toneelstukje. 'Stempeli' zei ze toen met schuddend hoofd. 'Stempeli, stempeli'. We waren zo begrepen we uiteindelijk vergeten onze kaartjes af te stempelen. Ik excuseerde me bij de conductrice, excusi zijn we vergeten probeerde ik nog. En hoe meer ik excuses maakt hoe soort van bozer ze werd op een godfather-achtige manier. Ze had het nu ineens over politie? Politie huh? Onze kaartjes kregen we niet meer terug, ja we konden haar nu betalen of ze ging nu de politie halen en daarop liep ze weg. Eh wat nu?
Inmiddels waren we ook op de plaats van bestemming zag ik. En 4 maal enkele reis was nog altijd veel goedkoper dan die vaag gemompelde 50,- euro van onze godfather-conductrice. Dus stapten we maar snel uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten