Brighton beach NYC

Zelden zag ik zoveel verschillende mensen samen, dikke, dunne, oude, jonge, grote en kleine mensen en dan van alle nationaliteiten. De hele wereld bij elkaar op een strand, een smeltkroes strand. 

Ofwel het fijnste strand van de wereld.

Stoner NYC

Als mensen boeken waren dan was onze buurman in Brooklyn 'Stoner' het indrukwekkende boek van John Williams. De 83-jarige buurman ontmoette ik een dag na aankomst. En zijn levensverhaal was identiek aan dat van 'Stoner'. Hij zat op de trap van zijn Brownstone broos voor zich uit te kijken. We raakten aan de praat, en hij vertelde dat niemand dat meer deed gewoon even praten, ze hadden allemaal geen tijd want iedereen moest werken. Ik had 5 weken de tijd grapte ik. Waarop Walter zei 'Five weeks New York that's hard work too, Milja'. Hij wuifde voorbijgangers weg met de woorden 'they all have to live their lives'. Toen ik na drie kwartier ook maar aanstalten maakte om naar binnen te gaan zei Stoner; 'Go live your live'. Ik zag hem de volgende dag weer. We hadden het in die gesprekken veel over boeken, maar Stoner kende hij niet.

Airbnb NYC

Het huis wat we huurden hebben we gevonden via airbnb. In de metro zie je overal reclameborden dat de New Yorkers zo blij zijn met airbnb. Nou wij waren ook heel blij met airbnb. Het was anders onmogelijk om zo lang hier te blijven. Na het lezen van Honderd uur nacht van Anna Woltz (lees dat boek!) was ik alleen wel bang dat ons appartement niet zou bestaan wegens te mooi om waar te zijn. We huurden namelijk een brownstone benedenhuis in Park Slope, een hele mooie buurt. Ook een buurt waar veel gezinnen woonden. Al bleek wel dat alle kinderen op summercamp waren en werkten de ouders overal stug door. Dus als ik met kleinste in de speeltuin zat, zat ik daar tussen de nanny's. En in het park zagen we de groepen summercampkinderen. De vrouw waar we het van huurden zat in de zomer in Vermont en had het prachtig ingericht met overal kunst aan de muur. Alleen was de eigenaresse maar net een kop groter dan mijn peuter dus dat de bedden wat aan de kleine kant waren en onze voeten in de Brooklyn-air sliepen, ach dat was een kleinigheidje voor de rest 5 sterren!

Oma NYC

Een van de eerste dagen dat ik met de kinderen door Manhattan liep zag mijn kleinste een oudere vrouw in een portiek liggen. We zagen die dag heel veel. Veel indrukken dus. s'Avonds met het voorlezen, vroeg ze me weer naar die oma. Hoe kan dat, dat die oma daar slaapt mama? Was ze ziek? Waar is haar huis? Heel veel vragen. Ze bleef er maar bezorgd over. Al die gebouwen en al die stromen mensen maar een oma die slaapt op straat, hoe kon dat nou? 

'Mijn oma heeft wel een huis' zei ze. 'De oma op straat had geen bloed, dus had ze geen au' zei ze. Maar ze keek er nog steeds wel bezorgd bij.
En toen wilde ze nog wel een verhaaltje voordat ze ging slapen.
In mijn geheugen staat een jongen gegrift die we die zelfde dag zagen hij stond met zijn rug naar de voordeur in een straat in Greenwich Village. Een mooie jongen met lang krullend haar maar hij stond er minutenlang voor de deur met zijn rug naar de voordeur net een wassen beeld. Hij deed me denken aan bovenstaande foto van Jeff Wall die ik pas in het Stedelijk Museum in Amsterdam zag. Het was precies zo'n jongen. Het zijn toch altijd weer de mensen die het meeste indruk maken daar kan geen wolkenkrabber tegenop.

New York is lief NYC

Ik weet niet waar het aan lag maar in New York voel je veel persoonlijke ruimte. Je weet wel de ruimte om je heen als je loopt op straat bijv, gaan mensen al ruim voor dat je er aan komt voor je opzij. Dat heeft niets te maken met hoe je er uit ziet maar met ruimte geven. Ze houden deuren voor je open al voor je er aan denkt om ze open te doen. En ze zeggen heel snel sorry, zo fijn! Bijv. een man in de straat deed de deksel op zijn vuilnisbak beetje hard dicht terwijl ik langs loop 'sorry' zei hij daarvoor. En zo verder. Ik vind dat lief. Eenmaal thuis merk ik dat ik vrij snel weer geïrriteerd raak hier, als je in de trein in wil stappen met drie kinderen en dubbel zoveel tassen en koffers is er niemand die helpt, nee ze dringen zelfs nog voor. Niet alleen wordt je daar geïrriteerd van het voelt ook gewoon niet leuk, niet lief. In New York waren de mensen ontzettend lief voor elkaar. Wanneer ik met mijn peuter de metro in kwam stond er altijd meteen iemand op, soms wel twee tegelijk. Dat doet iets met mensen, en dat voel je. Je wordt er zelf ook liever van. Als ik iets mocht importeren uit New York zouden het die fijne omgangsvormen zijn.

Zie ook Leopold van de Ven (mijn man) zijn blog;
http://lvdven.blogspot.nl/

Zomer in Brooklyn NYC

Deze zomer was ik vijf weken in New York. Vreemde plaats misschien om met drie kinderen op vakantie te gaan, maar het was niet zo maar een vakantie. Mijn man ging 1 juli al om daar een half jaar te gaan werken als artist in rescidence. Dus bedachten we dat wij in ieder geval de zomer zouden meegaan om hem niet zo heel lang te hoeven missen. Het fijnste van alles was dat het er altijd mooi weer was. Een zielig zacht buitje niet meegerekend maar zelfs dat was fijn voor de verkoeling. En dat we ons nooit hoefden te vervelen. We maakten een hele lange lijst van alles wat we wilden doen in die vijf weken en bijna alles streepten we af. Maar toen het einde in zicht kwam bedachten nog weer dingen die we nog wel hadden willen zien. En nog heel veel waar we nog wel eens naar toe wilden.

Op mijn blog komende tijd wat stukjes over onze belevenissen in New York.

En zie ook Leopold van de Ven (mijn man) zijn blog;
http://lvdven.blogspot.nl/

Tadaa!

THE DARK / Het donker prentenboektip

Een leestip die nog moet uitkomen maar ik ben hier zo enthousiast over; 'The Dark' van Lemony Snicket. Het komt dit najaar uit bij Gottmer in een vertaling van Edward van de Vendel. Ik kocht het in New York, en las het al meerdere keren voor in een soort van snelle improvisatie vertaling (ik ben nu dus extra benieuwd naar de vertaling). Mijn kleinste is al fan. Het is een boek wat je elk kind zou wensen, tenminste er van uitgaande dat alle kinderen bang zijn van het donker. Zelf was ik als kind héél bang van het donker en ben dat eigenlijk nog steeds. Maar dit boek helpt wel wat. Het heeft alles in zich om een klassieker te worden, een goede vondst, prachtige illustraties en echt een verhaal waarvan je bij lezen denkt dat het eigenlijk al bestaat.

Jon klassen won laatst een zilveren palet voor het geweldige 'Deze hoed is niet van mij'.

Zie deze link voor de trailer van het boek;

https://www.youtube.com/watch?v=bgiRc3CytPM

Mama, wat is dat? is uit!

Mama Krokodil gaat boodschappen doen. En Tip mag mee.
Onderweg vraagt hij telkens; 'Mama, wat is dat?'
Maar mama kijkt alleen maar bezorgd op haar boodschappenlijstje, bang dat ze iets vergeet. Pas als ze in de bloemenwinkel zijn, kijkt mama echt goed om zich heen. En... krijgt de schrik van haar leven!
'WAAH...WAHAA....WAT is dat? vraagt mama aan Tip?

Stukje stoep

We kunnen rechts en we kunnen links, beiden kanten hebben een metro waarmee we verder komen. Als we links gaan komen we langs deze tegel. Of is het eerder een betonscherf? Mijn man legde die voor de grap terug een van de eerste keren. En nu wordt het een ding, vandaag lag hij er weer uit. Dus legden wij hem terug toen we naar de metro liepen. En gokten we op dat hij er nog zou liggen. Want hoeveel mensen liepen daar nou eigenlijk? Maar toen we terugliepen was de tegel er toch weer uit gefloept. En legden wij hem weer terug, nu al benieuwd of hij er morgenvroeg nog ligt als een puzzelstukje mooi op zijn plaats of weerbarstig weg van de stoep.