donderdag 31 maart 2016

Het nieuwe prentenboek 2/3




















Na die zomer in New York sprak ik een half jaar later af met mijn uitgeefster in Antwerpen om het over nieuwe plannen te gaan hebben. De nieuwe plannen waren de kartonboeken die nu net gedrukt zijn en bijna in de winkel liggen 'Ik ben geen boek, ik ben een hond' o.a. Het was best een pittig half jaar geweest, mijn man bleef na die zomer nog maanden langer daar als artist in rescidence.
Ik weet nog hoe ontzettend moe ik was na dat half jaar toen hij weer terug was. En ik me meer dan ooit realiseerde hoe zwaar het soms moet zijn voor alleenstaande ouders om alleen kinderen op te voeden. Ik vertelde haar over New York en over hoe lief die stad was. En over dat alleenig half jaar en zoals dat gaat hadden we het nog over allerlei andere belangrijke dingen in het leven die niets met nieuwe boekenplannen van doen hebben. Erg fijne gesprekken zijn dat waarin er van allerlei vreemde hersenspinsels ineens nieuwe dingen gebreid kunnen gaan worden. Maak een groot prentenboek over waar we over hebben gepraat zei ze toen ik naar huis ging. Het omgesmolten idee uit New York ging nog meer leven, ik schreef het verhaal niet lang erna. De tekeningen zijn nu af en het omslag klaar. De proef in pdf-vorm heb ik al honderdmaal doorgebladerd. Mijn meest bijzondere prentenboek tot nu toe denk ik. Hierboven een van de allereerste schetsen.

Het nieuwe prentenboek 1/3

Lang geleden had ik een verhaal wat ik zo ontzettend graag wilde vertellen. Toen ik het mijn uitgeefster van toen stuurde schreef ze terug; je gedachten zijn goud waard. Maar ze durfde het toch niet aan. Later zou het uitkomen bij een andere uitgeverij, ik had al enkele illustraties uitgewerkt. Toen zij het ook niet meer aandurfde. De put, daar zat ik toen wel even in. Ik wilde zo graag een tegengeluid laten horen tegen al dat Wilders gedoe dat toen begon.
Maar er kwamen nieuwe ideeën en zoals dat gaat verdween dit idee in een la en vergat ik het steeds meer. Totdat ik in 2014 in New York was. Daar ging het weer leven. Maar ook leefde daar de hele wereldbevolking op zo'n prettige manier samen dat ik dacht daar wil ik iets mee. Het was zo positief. Dat oude idee van toen smolt ik in New York om.

dinsdag 22 maart 2016

Literatuureducatieproject Vergeet mij nietje






Bijna elke week ben ik nu in Veghel om te vertellen over mijn werk en in het bijzonder over Vergeet mij nietje. Rondom mijn prentenboek is een literatuureducatieproject gemaakt door Artisjok & Olijfje in opdracht van Plein 23. Tot in juni komen alle groepen 3-4 van Veghel bij mij langs.
Soms hele grote groepen die een uur muisstil zijn en soms hele kleine groepen die heel druk zijn, elke keer is het anders. Op school maken ze van te voren een collage geïnspireerd op het raam van muis in het prentenboek. Ze leren op school ook over Matisse. De collages nemen ze steeds mee naar de bibliotheek. En elke keer ben ik weer onder de indruk, hoe iedere groep toch steeds zo samen een eigen stijl heeft één handschrift bijna.

dinsdag 1 maart 2016

Leestip Victor en mini-interview met Catharina Valckx




















'Die hele rare dag begon als een normale dag. Ik liep op straat. Er stond een beetje wind, maar niet veel. Geen storm of zo, gewoon een lekker briesje,' uit 'Victor' geschreven door Catharina Valckx en geïllustreerd door Nicolas Hubesch. 

Victor de kat woont in een grote stad en heeft een leuk clubje vrienden waar hij veel mee optrekt. Hoewel zijn dagen erg van elkaar verschillen (zo heeft hij een hele rare dag, een regendag, een dag zonder stroom, een stomme dag - die nog best goed afliep, een veel minder interessante dag en een bijna perfecte dag), zijn ze allemaal doordrenkt van grapjes en de vele gekke dingen die gebeuren. Wat dacht je bijvoorbeeld van een paard dat alleen maar achterstevoren kan lopen en een vis die in de lucht zwemt?

'Victor' is een geweldig prentenboek boordevol met Catharina's voortreffelijke humor. Deze keer is het alleen niet door haar getekend maar door Nicolas Hubesch een illustrator die wel iets van haar manier van illustreren weg heeft. Het pakt bijzonder goed uit vind ik. Nicolas weet die absurde humor zo te illustreren dat alles een wonderbaarlijke vanzelfsprekendheid uitstraalt, heel knap. Leestip dus, koop dat boek! 

Ik was wel heel nieuwsgierig hoe dat nou was om als illustrator samen te werken met een andere illustrator. Ik heb het Catharina maar gewoon gevraagd en dit zijn haar antwoorden;



Meestal illustreer je zelf je eigen verhalen, hoe kwam je er toe om nu een andere illustrator te vragen?

Het is zelfs de eerste keer dat ik niet zelf een eigen tekst illustreer.
Ik kom veel in Frankrijk, en altijd als ik er weer ben koop ik het kindermaandblad “Les belles histoires”. In dat blad staat al jaren elke maand een strip van Serge Bloch, geïllustreerd door Nicolas Hubesch - over een klein heksje. Ik koop ze niet voor de verhalen, maar voor de illustraties, die vind ik echt heel knap en ontspannen en grappig en mooi van kleur.
Ik dacht altijd dat als ik voor iemand zou schrijven, dan zou ik het voor Nicolas Hubesch willen doen. Zijn werk voelt als van dezelfde familie. 
Mijn Franse uitgever bleek Nicolas goed te kennen, en heeft hem op mijn verzoek gevraagd of hij met mij wilde werken. En dat wilde hij gelukkig heel graag. Dus toen heb ik speciaal voor hem “Victor" geschreven. 
Het is natuurlijk leuk om eens met iemand anders te werken, in plaats van altijd alles alleen te doen. Nou bleek Nicolas ook nog heel aardig te zijn, maar dat vermoeden had ik al, anders teken je niet zo. 



Hoe was het om het illustreren los te laten, had je zelf al beelden bij de verhalen? En hoe was het om uiteindelijk voor het eerst zijn beelden erbij te zien?

Ja, daar kwam ik dus achter, dat ik alles vrij precies in beeld voor me zie, als ik een verhaal voor een prentenboek schrijf. 
 En soms tekende Nicolas het natuurlijk anders. Ik vond het best moeilijk om, per geval, te beslissen of ik er nou iets van zou zeggen of niet. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat hij een soort verlengstuk van mijn wil werd. Ik heb dus alleen commentaar gegeven als ik iets serieus jammer vond, ook na een paar dagen nog. Ik was ook bang dat hij dat niet op prijs zou stellen, maar dat was helemaal niet zo. Hij wilde het juist heel graag horen als ik ergens moeite mee had, of leuke ideeën had.
Toch heb ik me ingehouden, en dat is maar goed ook, want uiteindelijk wende ik aan zijn interpretaties, en vergat ik helemaal wat ik zelf eerst voor ogen had.

We hebben ook veel samen overlegd, omdat ik had bedacht dat de verschillende dagen (het boek bestaat uit zes dagen, die autonome verhalen vormen) ook een verschillende vorm moesten krijgen. 

Het was ook een kick om mijn verhalen geïllustreerd te zien zoals ik het nooit zou kunnen. Nicolas kan heel virtuoos de stad tekenen bijvoorbeeld. Hij heeft het hele verhaal in een soort gemoedelijke banlieue geplaatst, wat ik nooit zou doen. Ik teken altijd een dorp. En wat ik echt heerlijk vind is hoe Nicolas dieren tekent, zelfs de figuranten zijn fantastisch. 



Is het voor de toekomst iets wat je vaker zou willen doen nog?


Ja, heel graag! Ik heb een geheim plan voor een ander boek met Nicolas.



Wil je nog meer zien van Catharina Valckx haar werk kijk dan op; http://www.catharinavalckx.com/